Hiyeroglif Aydınlatan Bilgi Sitesi
Fehmi Koru*
Türkiye burası, eli kalem tutan, görüşü olan ve onu paylaşmaktan geri durmayan herkesin bir biçimde yolunun yargıyla buluşması doğal sayılan bir ülke.
Elimde 50 yılı aşkın müddettir kalem var ve bunun son 40 yılında neredeyse her gün görüşlerimi ilgi duyan herkesle paylaşıyorum.
Benim de yolumun yargıya düşmüşlüğü var.
Çok değil, bir elin parmakları kadar; olsun, tekrar de 40 yıl içerisinde hakkımda cürüm duyurusunda bulunuldu, birkaç kere de mahkemeye çıkarıldım.
Birinde, 28 Şubat’ın soğuk mu soğuk günlerinde, karar duruşmasından çabucak evvel, yargılandığım Türk Ceza Kanunu’nun (TCK) 312. hususunun değiştirilmesi gündeme gelmese ve o duruşmaya kadar ceza vermeye hazır görünen Ağır Ceza Mahkemesi heyeti insafa gelip kararı bir sonraki duruşmaya bırakmasa cezaevine de girebilirdim.
TBMM o ortada TCK 312’yi yine düzenledi, hakkımda 12 yıla kadar mahpus cezası talep eden savcı son duruşma öncesinde değişti, yeni savcı beraatimi talep etti ve ben öylece mahpustan kurtuldum.
Kabahatim, birilerinin tabir özgürlüğünü savunmaktı.
Ucuz kurtulduğumu bugün bile düşünürüm.
Masraf söz verirsin, karar geriden gelir.
Karanlık süreçte bile kabahat duyurusuna muhatap edildiğim birkaç bahiste daima anlayışlı savcılarla karşılaştım. Tabir vermeye gittiğimde sohbet ettik, tabirim kayda geçirildi, o kadar…
Türk adaletine güvenmemem için hiçbir sebep yok.
Kendilerine hangi kurumlara güvendikleri sorulan şahısların, kamuoyu yoklamalarında, yargıyı birinci sıraya değil de bayağı aşağılara layık gördüklerinden haberdarım elbette. Eli kalem tutan ve görüşlerini kamuoyuyla paylaşan bireylerin yolu şimdilerde de yargıyla buluşuyor. Mahkemeler basın mensuplarını tutuklu yargılayabiliyor, cezaya da çarptırabiliyor.
Memleketler arası gözlemci kuruluşların özgürlük değerlendirmelerinde ülkemizin durumu iç açıcı değil. Her yeni davayla birlikte, yabancı medyada, ülkemiz hakkında yürek yaralayıcı yayınlar yer alıyor.
Davalar açıldığı haberlerini her okudukça benim yüreğim burkuluyor.
Aykırısı de gerçek. Gazeteler ve televizyonlarda haberleştirilen birçok vahim çeşitli tezlerin yargının ilgisini çekmediği de oluyor. Misyonu medyayı izlemek olan savcıların haberlere ilgisiz kalmasını anlamakta da zorlanıyorum. Haksızlık, yolsuzluk, kamu kaynaklarının berbata kullanılması üzere mevzulardaki haberlerin argüman olarak kalmaması, yargı tarafından soruşturulması ve gerekirse dava konusu yapılması gerekir.
Havada kalan ve hakkında soruşturma açılmayan argümanlar tezlerin muhataplarını kesinlikle yaralar.
En son örneğini Sedat Peker’in siyaset ve iş dünyasından kimi şahıslara karşı söz ettiği sav ve ithamlarda yaşadık. Görüntüler ve Twitter bildirileriyle gündeme giren savlar konusunda yargı sessiz kaldığı imgesini verdi. Tezlerin üzerine gidilmedi, rastgele bir davaya bahis edilmediler.
Üzerine gidilmeyen tezler zihinleri yakıyor bugün.
Toplumda ‘dokunulmazlık’ zırhı bulunan bireyler olduğunu akla getiren bir durum bu.
[İngiltere’de kraliyet ailesi mensupları yargının ilgi alanı dışındadır. Ya da o denli bilinirdi diyeyim. Kraliçe’nin oğlu Prens Andrew ABD’de görülen bir davada sanık olmadığı halde suçlanınca, medya öncülüğünde kamuoyunun dikkatine giren savlar sonrasında, Saray, Prens’in askeri-sivil bütün unvan ve yetkilerinin alındığını duyurdu. Andrew ABD’de söz verecek ve gerekli görülürse yargılanacak.]Kimse dokunulmaz değildir.
Adaletin en üstün mertebede hürmet görmesi gerektiğini tabir eden “Şeriat’ın kestiği parmak acımaz” -buradaki ‘şeriat’ sözcüğü adalet anlamınadır- özdeyişine sahip bir kültür bizimki.
Dün, hem de Sezen Aksu’nun eski bir müziğindeki suçsuz bir tabirin ‘şarkıcının lisanının koparılmasının’ talep edilmesine yol açtığı bir ortamda, adalet kurumunu ilgilendiren iki olumlu haber medyaya yansıdı.
Biri, kendisiyle ilgili iki yazı hakkında ‘kamu görevlisine hakaret ve iftira edildiği’ gerekçesiyle bir bakanın yazıları yazanın cezalandırılmasını talep eden kabahat duyurusuyla ilgili İstanbul Cumhuriyet Başsavcılığı’nın ‘kovuşturmaya yer olmadığı’ kararıyla ilgili haber…
Kararda Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesi‘nin (AİHS) ‘ifade özgürlüğü’ başlıklı 10. hususuna atıfta bulunularak şu görüşe yer veriliyor:
“Herkes görüşlerini açıklama ve anlatım özgürlüğüne sahiptir. Bu hak, kanaat özgürlüğü ile kamu otoritelerinin müdahalesi ve ülke hudutları kelam konusu olmaksızın haber yahut fikir alma ve verme özgürlüğünü de içerir; mukavele kırıcı, beğenilen karşılanmayan ya da telaş uyandıran bilgiler ya da fikirler için de geçerlidir; çoğulculuk, müsamaha ve açık fikirlilik bunu gerektirir ve bunlar olmaksızın demokratik bir toplum olunamaz.”
Medyanın özgür olmadığı töhmetine maruz ülkemiz için değerli bir olumlu adım bu karar…
İkincisi de İstanbul Kontratı ile ilgili en az bunun kadar değerli bir hukuksal mütalaa.
Metni ülkemizde kaleme alınmış, İstanbul’da imzaya açılmış ve birinci imzacısı Türkiye olan İstanbul Mukavelesi, bayan cinayetlerinin önüne geçecek önlemlerin alınmasını da getireceği için sevinçle karşılanmıştı.
Ne olduysa, birileri iktidar üzerinde tesirli bir kampanya yürüterek TBMM tarafından yasallığa kavuşturulmuş mukavelenin Cumhurbaşkanlığı kararıyla geçersiz hale getirilmesini sağladı.
Danıştay 10. Dairesi’nde görülmekte olan kararın iptal edilmesiyle ilgili davanın savcısı Elmas Mucukgil, TBMM tarafından onaylandığı için ‘uluslararası anlaşma’ özelliği kazanmış kontrattan lakin tekrar TBMM kararıyla ayrılınabileceği yolunda görüş bildirmiş.
Birbirinden çok farklı iki hususta savcıların devrede olduğu görülüyor.
Gerisi gelmeli.
Yargıya itimat lakin yargının kendisi tarafından tazelenebilir.
*Bu yazı fehmikoru.com adresinden motamot alınmıştır.